Συντάκτης : ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΕΓΓΛΙΔΗΣ
Σήμερα μπαίνουν όλα στην άκρη. Στόχοι, κούπες, ποδοσφαιρικές μάχες, αντιπαλότητες. Σήμερα είναι ημέρα για το μυαλό και την ψυχή. Για τη μνήμη και τα συναισθήματα. Σήμερα οι παλιότεροι θυμούνται και πονάνε, οι νεότεροι μαθαίνουν και εκτιμούν. Σήμερα είναι ημέρα του Ολυμπιακού και των νεκρών του, σήμερα είναι ημέρα του Ολυμπιακού και των ανθρώπων του. Πέρασαν 32 χρόνια. Για όλους μας αυτή η τραγική επέτειος σημαίνει το ίδιο. Για τον καθένα ξεχωριστά είναι η ίδια ιστορία, με διαφορετικές θύμησες. Για μένα:
«Η 8η Φεβρουαρίου κάθε χρόνου είναι αφιερωμένη στον πατέρα μου που πέθανε το καλοκαίρι του 1996. Θα μπορούσε να ήταν (δεκαπέντε χρόνια νωρίτερα) ένα από τα θύματα εκείνης της τραγωδίας, γιατί είχε εισιτήρια για τον αγώνα με την ΑΕΚ στη Θύρα 7 και τα είχε αλλάξει την παραμονή του αγώνα για να πάει σε άλλο σημείο της εξέδρας με διαφορετική παρέα. Θα μπορούσε να έχει ζήσει περισσότερο και ταυτόχρονα να ειχε ζήσει αυτές τις χαρές που προσφέρει ο Ολυμπιακός στον κόσμο του από το 1996 μέχρι σήμερα με τους διαδοχικούς τίτλους.
Την 8η Φλεβάρη κάθε χρονιάς, στην τιμή για τους νεκρούς της Θύρας 7, έρχονται στο μυαλό και στην ψυχή μου εικόνες και μυρωδιές από τις πρώτες μου εμπειρίες στο παλιό Καραϊσκάκη. Την απέραντη ευτυχία που ένιωθα μπόμπιρας όταν, κρατώντας το χέρι του πατέρα μου, ανέβαινα τα τελευταία σκαλοπάτια και με λαχτάρα αντίκρυζα την υπέροχη αντίθεση στο πράσινο του γκαζόν και στο κόκκινο της εξέδρας, πριν από κάθε παιχνίδι του Θρύλου. Θα το έχετε ζήσει πολλοί και θα καταλαβαίνετε απολύτως τι εννοώ.
Στις πιο γλυκές αναμνήσεις των παιδικών μου χρόνων και του πατέρα μου υπάρχει ο Ολυμπιακός. Στις πιο συγκλονιστικές της ζωής μου εκείνη η ημέρα του 1981, στα δώδεκα χρόνια μου.
Για μένα, καθένας από τους 21 ανθρώπους έγινε πατέρας μου από εκείνη την ημέρα και για πάντα. Μαζί τους είναι εδω και καιρο και ο δικός μου, στη μεγάλη κόκκινη εξέδρα του ουρανού.»
αφήστε ένα σχόλιο