Γράφει:
Η Κουρτίδου Μαρία
Η λέξη «διαζύγιο» είναι στη σημερινή εποχή μια λέξη που ηχεί στ’ αυτιά μας πολύ συχνά και λίγο πολύ, έχει αγγίξει αρκετές οικογένειες του κοινωνικού μας περίγυρου,
αν όχι και τη δικιά μας. Τα παιδιά πλέον στο σχολείο, τείνουν να αντιμετωπίζουν ως κάτι συνηθισμένο, ένα παιδί χωρισμένων γονιών και η ετικέτα που κάποτε αυτόματα του απέδιδαν αρχίζει με τα χρόνια να εξαλείφεται.
Ωστόσο, οι συνέπειες αυτής της λέξης- φαινομένου, συνεχίζουν να υφίστανται για το ίδιο το παιδί, αλλάζοντας του τις σταθερές της ζωής του και βάζοντάς το για πρώτη φορά αντιμέτωπο με αυτό που ονομάζεται ετικετοποίηση στην κοινωνία και ειδικά στο χώρο του σχολείου, που είναι μια μικρότερη, αλλά κανονική κοινωνία.
Πέρα όμως από τις κοινωνικές συνέπειες του διαζυγίου, εκείνο που κυρίως έχει σημασία για ένα παιδί και το καθορίζει, είναι πως πια η οικογένειά του αλλάζει μορφή. Ο ένας γονιός, συνήθως ο πατέρας, αποχωρεί από το σπίτι και το παιδί βιώνει αυτή τη φυγή ως απώλεια. Απώλεια συνήθειας, εμπειριών, συναισθημάτων και κυρίως απώλεια του γονιού που φεύγει. Η καθημερινότητά του πια, δε θα είναι η ίδια και αυτό κοστίζει πολύ στη ψυχή ενός παιδιού, ειδικά αν αυτό είναι ακόμη σε ηλικία κάτω των 15 ετών.
Πολλές φορές βέβαια, ένα διαζύγιο είναι μια λύτρωση ή μια κάθαρση του παιδιού από αλλεπάλληλους καβγάδες, φωνές, ξύλο, διαφωνίες κτλ. Και πάλι όμως, δεν παύει να αλλάζει η ζωή του εντελώς, έστω και προς το καλύτερο. Εκεί, μακροπρόθεσμα οι συνέπειες είναι ευεργετικές για το παιδί και το συνειδητοποιεί και το ίδιο, καθώς η καθημερινότητά του ηρεμεί, με το πέρας του χρόνου. Αλλά και πάλι, το παιδί βιώνει μια περίοδο προσαρμογής, στην οποία εμφανίζεται ευάλωτο, συναισθηματικά ανισόρροπο και ανασφαλές.
Το μόνο σίγουρο είναι πως οι γονείς, πρέπει να σταθούν δίπλα του, να του εξηγήσουν με ειλικρίνεια μεν, αλλά όχι με κάθε λεπτομέρεια που δεν το αφορά, τους λόγους που τους οδήγησαν σε αυτό το χωρισμό. Να το διαβεβαιώσουν, λεκτικά και πρακτικά, ότι παρόλο που πια η οικογένεια άλλαξε μορφή, στην ουσία θα είναι πάντα για αυτό η οικογένεια που ήταν κάποτε. Να το διαβεβαιώσουν για την αγάπη που τρέφει ο ένας για τον άλλο και κυρίως για την αγάπη που τρέφουν και οι δύο για το παιδί. Χρειάζεται ωριμότητα, ετοιμότητα και θυσία, για να μην υπάρχουν ολέθριες συνέπειες στη ψυχή του .
Σίγουρα πρέπει να αποφευχθούν οι αλληλοκατηγορίες, οι τσακωμοί και οι διαμάχες και αν κριθεί απαραίτητο, καλό θα ήταν το παιδί να παρακολουθείτε από ένα ψυχολόγο, προκειμένου να βιώσει ομαλά και φυσιολογικά την απώλεια και το πένθος της χαμένης ή ιδεατής οικογένειας, που πρακτικά χάνεται στην πραγματικότητα ενός διαζυγίου.
Κουρτίδου Μαρία, ψυχολόγος, mariakourtid@hotmail.com
αφήστε ένα σχόλιο