Γράφει ο Δημήτρης Καραπάνος
Από καιρού εις καιρόν, ανάλογα με τις εσωτερικές πολιτικές συγκυρίες και τις σκοπιμότητες που κάθε φορά υποκρύπτονται ή επιδιώκεται να εξυπηρετηθούν, έρχεται έντονα στην ειδησεογραφία το ζήτημα των πολεμικών αποζημιώσεων που πράγματι οφείλει η Γερμανία στην Ελλάδα για τις θηριωδίες και τις καταστροφές που προκάλεσε στον β’ παγκόσμιο πόλεμο στη χώρα μας. Ως γνωστόν τον Απρίλιο του 1941 οι Γερμανοί εισέβαλαν στην Ελλάδα και παρέμειναν ως κατακτητές μέχρι τον Οκτώβριο του44. Στα 3,5 χρόνια της Γερμανικής κατοχής, μετέτρεψαν την χώρα σε ερείπια. Λεηλάτησαν τους αρχαιολογικούς μας θησαυρούς. Δολοφόνησαν ομαδικά τους κατοίκους 89 χωριών και πόλεων της Ελλάδα με πιο χαρακτηριστική σφαγή, αυτή των Καλαβρύτων. Έκαψαν περισσότερα από 1700 χωριά. Ανατίναξαν γέφυρες, κατέστρεψαν το οδικό και σιδηροδρομικό δίκτυο, εργοστάσια, εγκαταστάσεις κλπ. Το 13% του ελληνικού πληθυσμού πέθανε από πείνα ή εκτελέστηκε. Ως κατακτητές χρέωσαν στην Ελλάδα υπέρογκες δαπάνες κατοχής και μας επέβαλλαν αναγκαστικό δάνειο ύψους 3,5 δις δολάρια, το οποίο άμεσα εισέπραξαν και άρχισαν να εξοφλούν πριν την λήξη του πολέμου με διαταγή του Χίτλερ. Μετά τον πόλεμο, συνήλθε η συνδιάσκεψη των Παρισίων όλων των χωρών, για να αποφασίσει το ύψος των πολεμικών αποζημιώσεων που έπρεπε να καταβάλλουν οι ηττημένες χώρες. Η Ελλάδα προσήλθε με απαιτήσεις 14 δις δολαρίων και τελικά μας επιδικάστηκαν 7,1 δις δολάρια. Το μεγαλύτερο μέρος αυτού του ποσού καταλογίστηκε εις βάρος της Γερμανίας και το υπόλοιπο εις βάρος της Ιταλίας και της Βουλγαρίας. Η Ιταλία και η Βουλγαρία μας εξόφλησαν. Η Γερμανία, με την υποστήριξη των ΗΠΑ δεν εξόφλησε καμία χώρα, πλην της Πολωνίας που την εξόφλησε το 1956 και της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας του Τίτο που την εξόφλησε το 1971. Σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο οι πολεμικές αποζημιώσεις δεν παραγράφονται ποτέ. Συνεπώς η Γερμανία οφείλει στην Ελλάδα αφενός το ποσό του αναγκαστικού δανείου, το οποίο εισέπραξε και δεν εξόφλησε, αφετέρου το ποσό που επιδίκασε η συνδιάσκεψη των Παρισίων το οποίο επίσης δεν εξόφλησε. Είναι γεγονός επιβεβαιωμένο ότι υπό την πίεση των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, καμία Ελληνική Κυβέρνηση δεν απαίτησε σθεναρά την εξόφληση αυτού του ποσού. Το ποσό αυτό σήμερα ανατοκιζόμενο με το μέσο όρο του επιτοκίου των κρατικών ομολόγων των ΗΠΑ (περίπου 6% ετησίως) ανέρχεται σε 575 δις δολάρια, σύμφωνα με τους υπολογισμούς του Γάλλου Οικονομολόγου και Οικονομικού Συμβούλου της Γαλλικής Κυβέρνησης κ. Jacques Delpla, που δημοσιεύτηκαν στην Γαλλική εφημερίδα Les Echos (Σάββατο 2-7-2011).
Το 1964 ο τότε καγκελάριος της Δυτ. Γερμανίας Erhard υποσχέθηκε δημόσια, ότι το ποσό του δανείου θα εξοφληθεί όταν (κάποτε στο μέλλον) ενοποιηθεί η Γερμανία. Η ενοποίηση έγινε το 1990 και έκτοτε ούτε οι Ελληνικές Κυβερνήσεις έθεσαν επιτακτικά το θέμα, ούτε οι Γερμανικές έδειξαν διάθεση εξόφλησης των υποχρεώσεων τους. Οι συγγενείς των σφαγιασθέντων στο Δίστομο απογοητευμένοι από την κρατική αδιαφορία, ξεκίνησαν ως ιδιώτες ένα δικαστικό αγώνα εναντίον του Γερμανικού Δημοσίου με συνήγορο τον αείμνηστο δικηγόρο και Ευρωβουλευτή Σταμούλη. Εκδόθηκε αμετάκλητη καταδικαστική απόφαση του Αρείου Πάγου εις βάρος του Γερμανικού Δημοσίου την οποία όταν επεχείρησαν να εκτελέσουν, προβαίνοντες σε κατασχέσεις περιουσιακών στοιχείων της Γερμανίας στην Ελλάδα, έσπευσε ο τότε υπουργός Δικαιοσύνης και καθηγητής της Νομικής Σχολής Αθηνών κ. Σταθόπουλος, της κυβέρνησης Σημίτη και απαγόρευσε την υλοποίηση της δικαστικής αποφάσεως και δικαίωσης των σφαγιασθέντων στο Δίστομο! Ο αείμνηστος Σταμούλης μετά την απαγόρευση της κυβέρνησης Σημίτη επιχείρησε να εκτελέσει την απόφαση των Ελληνικών δικαστηρίων στην Ιταλία, ασκώντας παρέμβαση υπέρ σφαγιασθέντων Ιταλών σε ανάλογη δίκη στα Ιταλικά δικαστήρια! Το Ελληνικό Δημόσιο όταν εκδικάστηκε πριν ένα χρόνο η παρέμβαση αυτή των θυμάτων του Διστόμου στα Ιταλικά Δικαστήρια, άσκησε υποκριτικά πρόσθετη παρέμβαση υπέρ τους, αντί να ανακαλέσει την απαγόρευση Σταθόπουλου και να επιτρέψει την εκτέλεση των αποφάσεων της Ελληνικής Δικαιοσύνης στην Ελλάδα που τους είχε από 10ετίας δικαιώσει! Τα ιταλικά δικαστήρια επιφυλάχθηκαν να αποζημιώσουν τα θύματα του Διστόμου εις βάρος περιουσιακών στοιχείων της Γερμανίας επί ιταλικού εδάφους. Έτσι το θέμα μένει εκκρεμές και ανοικτό. Η σημερινή κυβέρνηση υπό την πίεση των κομμάτων της Αντιπολίτευσης, συνέστησε μια επιτροπή από έμπειρα ανώτερα στελέχη, τα οποία μετά από επιμελημένη έρευνα στα κρατικά Αρχεία συνέταξαν πόρισμα εξακρίβωσης και τεκμηρίωσης του ύψους των οικονομικών απαιτήσεων της Ελλάδος εις βάρος της Γερμανίας για την εξόφληση των πολεμικών αποζημιώσεων και του αναγκαστικού δανείου. Το περιεχόμενο του πορίσματος παραμένει απόρρητο. Το πόρισμα αυτό ήταν και είναι ‘’καυτή πατάτα’’ για την κυβέρνηση. Όλοι οι αρμόδιοι θέλουν να την ξεφορτωθούν. Το πόρισμα από το γραφείο Σαμαρά εστάλη στον Υπουργό εξωτερικών, κ. Αβραμόπουλο ως αρμόδιο, ο οποίος ακαριαία το διαβίβασε στο Νομικό Συμβούλιο του κράτους να γνωματεύσει! Εκεί έχει καταχωνιασθεί και θα ξεχασθεί. Ούτε η κυβέρνηση ούτε τα κόμματα της Αντιπολίτευσης έχουν ’’τα κότσια’’ να απαιτήσουν σθεναρά την εξόφληση των αναγνωρισμένων από το διεθνές δίκαιο νομίμων απαιτήσεων της Ελλάδος και των θυμάτων της Γερμανικής κατοχής. Όλα τα κόμματα κατά καιρούς ανασύρουν το θέμα αυτό για σχηματισμό πολιτικών εντυπώσεων και κομματική εκμετάλλευση, ενίοτε και για αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης, από άλλα καυτά θέματα της επικαιρότητας, όπως δυστυχώς συνέβη πρόσφατα. Κυβέρνηση και κόμματα Αντιπολίτευσης δεν έχουν το σθένος να επιβάλλουν την μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση για την τόνωση της τουριστικής κίνησης, την μόνη βαριά βιομηχανία για να ανακάμψει οικονομικά η χώρα. Είναι δυνατόν να βρουν το σθένος να απαιτήσουν από την Μέρκελ και τον Σόιμπλε αυτό το τεράστιο ποσό; Η Γερμανική κοινή γνώμη είναι διχασμένη ως προς αυτό το απολύτως δίκαιο αίτημα – απαίτηση του Ελληνικού λαού. Αυτό το γεγονός φόβισε πρόσφατα τον Σόιμπλε και όχι οι ‘’κορώνες’’ των Ελληνικών κομμάτων, όταν δήλωσε ότι το θέμα για την Γερμανία δεν υφίσταται. Μεμονωμένοι βουλευτές όλων των κομμάτων, επιδεικνύουν έντονο ενδιαφέρον να προωθήσουν το θέμα, αλλά οι ηγεσίες των κομμάτων τους δεν μπορούν να το θέσουν σε κοινή άμεση προτεραιότητα εθνικής ομοψυχίας! Μεταξύ αυτών είναι και ο κ. Μανώλης Γλέζος. Ο άνθρωπος – σύμβολο της Εθνικής Αντίστασης που κατέβασε την Γερμανική σημαία από τον ιστό της στην Ακρόπολη, λίγες μέρες μετά την είσοδο των Γερμανών στην Αθήνα την Άνοιξη του 1941. Επί χρόνια έχει επιδοθεί σε ένα αδιάκοπο αγώνα για να υποχρεωθεί η Γερμανία στην καταβολή των πολεμικών αποζημιώσεων προς την Ελλάδα. Γερμανικά ΜΜΕ με κατευθυνόμενα δημοσιεύματα προσπάθησαν πρόσφατα να περιορίσουν την εμβέλεια της απήχησης του αγώνα του. Πρόσφατα στην σχετική συζήτηση επί του θέματος στην Βουλή, παρά τα 90 του χρόνια, μίλησε με ένα νεανικό πάθος ως κύριος ομιλητής. Προσπάθησε να συνενώσει όλες τις πτέρυγες της Βουλής σε ενιαίο αγώνα Εθνικού σκοπού. Στην μεγάλης κυκλοφορίας γερμανική εφημερίδα Die Welt, πρόσφατα δημοσιεύτηκε μια καταπληκτική επιστολή του κ. Γλέζου για το θέμα αυτό. Συγκίνησε και μας εξέφρασε όλους αυτή η συγκλονιστική επιστολή. Μας έκανε ξανά υπερήφανους. Μετέστρεψε πολλούς Γερμανούς υπέρ της Ελλάδος. Το περιεχόμενο αυτής της επιστολής πρέπει να περιληφθεί στα εγχειρίδια νεοελληνικών αναγνωσμάτων και να διδάσκεται στα γυμνάσια και λύκεια της Ελλάδος. Δεν είδα να έτυχε ευρείας δημοσιότητας στα ελληνικά ΜΜΕ,εκτος της εφημερίδας ΑΥΓΗ αυτή η επιστολή, γι αυτό και την δημοσιεύω ξανά.
Η συγκλονιστική επιστολή Γλέζου προς τους Γερμανούς.
«Αρχίζω να γράφω αυτό το κείμενο 72 χρόνια ακριβώς από την μέρα που είδα τους Γερμανούς, πάνοπλους με μοτοσυκλέτες και αυτοκίνητα να μπαίνουν στην Αθήνα. Ήταν 27 Απριλίου του 1941. Οι περισσότεροι από τους αναγνώστες της εφημερίδος ήταν τότε αγέννητοι. Όμως εγώ ήμουν ήδη 19 χρονών. Δεν έχω καιρό λοιπόν, ούτε για ψέματα, ούτε για μισές αλήθειες. Θα ήθελα να σας είχα κοντά μου, έναν – έναν, να σας μιλήσω γι αυτά που έζησα, που άκουσα, που είδα. Θα αρκεστώ, ωστόσο, να μοιραστώ από εδώ, μαζί σας, μόνο κάποια από αυτά. Μετά, ίσως μπορούμε να κοιταχτούμε αναμεταξύ μας με διαφορετικό βλέμμα.
Α. Η Μάχη της Κρήτης
Για την μάχη της Κρήτης έχουν γράψει πολλοί. Είναι εύκολο να βρείτε σε βιβλία Ιστορίας τι έγινε. Θα διαβάσετε για άνδρες, γυναίκες και παιδιά που, με τσουγκράνες και ραβδιά για όπλα, υπερασπίσθηκαν την γη τους και την γη των προγόνων τους. Απέναντι τους είχαν τον καλλίτερο στρατό του κόσμου, τη Βέρμαχτ. Και ο ουρανός έβρεχε αδιάκοπα αλεξιπτωτιστές. Όταν η Μάχη τελείωσε, ο στρατός είχε νικήσει. Μα οι γυναίκες των ηττημένων, που είχαν χάσει παιδιά, αδέλφια, πατεράδες ή συζύγους, κατέβηκαν στο γιαλό. Σκαρφάλωσαν στα βουνά και, όπου βρήκαν νεκρό σώμα εχθρού το τίμησαν: το έπλυναν και το έθαψαν όπως του έπρεπε. Ο νεκρός δεν ήταν πια εχθρός. Ήταν ο άταφος αδελφός. Κι αυτές ήταν οι εγγονές της Αντιγόνης, που έκαναν το χρέος τους απέναντι στους νεκρούς. Την ίδια ώρα, οι νικητές έμπαιναν στην Κάντανο. Στην περιοχή γύρο από το χωριό είχαν χάσει 27 άνδρες. Και τότε, ΩΣ ΑΝΤΙΠΟΙΝΑ, πήραν μια πρωτοφανή – ακόμη και για καιρό πολέμου – απόφαση: σκότωσαν όσους από τους κατοίκους βρήκαν και ξεθεμελίωσαν το χωριό. Φεύγοντας, περήφανοι για το έργο τους, άφησαν και σχετικές πινακίδες! Αναζητήστε της στο διαδίκτυο.
Β. Η Καισαριανή 10 Μάη 1944
Οι Ναζί εκτελούν τον 19χρονο αδελφό μου. Αν είχε ζήσει, θα γινόταν δάσκαλος. Μαζί του εκτελούν άλλους ογδόντα έναν άνδρες και δέκα γυναίκες. Στον ίδιο τόπο, εννιά μέρες νωρίτερα, τη μέρα της Πρωτομαγιάς, είχαν εκτελέσει διακόσιους ακόμη Έλληνες πατριώτες.
Γ. Αμέσως μετά την ενοποίηση της Γερμανίας, ξεκίνησα αγώνα για να επιστρέψει η Γερμανία στην Ελλάδα όσα της όφειλε.
Τα γνωρίζετε. Πρόκειται για το αναγκαστικό δάνειο, τις αποζημιώσεις για τις καταστροφές στις υποδομές και τους αρχαιολογικούς θησαυρούς. Μάλιστα το 1995, είχα την ευκαιρία να εκθέσω το όλο ζήτημα στον γερμανικό λαό, τόσο μέσα από τις σελίδες της εφημερίδας Die Zeit, όσο και σε μια αλησμόνητη εκδήλωση στο Αννόβερο. Αν το πέρασμα των χρόνων ακύρωνε αρχές και αξίες, αν μετέβαλε το ΗΘΟΣ των ανθρώπων, τότε οι τραγωδίες του Σοφοκλή του Αισχύλου ή του Ευριπίδη δεν θα έλεγαν σήμερα τίποτα σε κανέναν. Υπάρχουν όμως μερικά πράγματα που δεν μπαγιατεύουν, που δεν παραγράφονται, που δεν γερνούν καν. Και το δίκαιο είναι ένα από αυτά. Αν σήμερα, με όλο το βάρος των 90 χρόνων μου, συνεχίζω αυτόν τον αγώνα, είναι γιατί θεωρώ δίκαιο και για την Γερμανία και για την Ελλάδα να επιστρέψει η πρώτη όσα οφείλει στην δεύτερη. Και προσέξτε κάτι. Δεν θα με ακούσετε ποτέ να μιλάω για ΕΚΔΙΚΗΣΗ. Εμείς που χάσαμε αγαπημένους ανθρώπους, δεν νοιώθουμε μίσος για τον γερμανικό λαό και δεν επιζητούμε εκδίκηση. ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ να το κάνουμε. Όσοι βγήκαμε ζωντανοί από τον πόλεμο είχαμε χρέος να ζήσουμε για λογαριασμό των νεκρών μας. Να αγαπήσουμε για κείνους, να χορέψουμε για κείνους, να κολυμπήσουμε στη θάλασσα για κείνους. Μάθαμε έτσι, να εκτιμάμε και να αγαπάμε τη ζωή. Και το μίσος σε εμποδίζει να αγαπήσεις τη ζωή. Στα χρόνια μετά τον πόλεμο, γνώρισα πολλούς Γερμανούς. Χαίρομαι βαθειά όποτε μου δίνεται η ευκαιρία να τους συναντήσω και οι συζητήσεις μαζί τους είναι πάντα καλή τροφή για σκέψη. Όλοι αυτοί, αφού άκουσαν με προσοχή τα επιχειρήματα μου, συμφώνησαν για το δίκαιο των αιτημάτων της Ελλάδας. Έτσι στάθηκαν επανειλημμένα στο πλευρό μου, βοηθώντας να επικοινωνήσω με τον γερμανικό λαό. Αλλά δεν αισθάνομαι ευγνωμοσύνη για την στάση τους. Αισθάνομαι φιλία για τους ίδιους. Κι αυτό είναι πολύ πιο πολύτιμο, πολύ πιο ακατάλυτο, πολύ πιο ανθρώπινο. Πολύ πιο ισότιμο. Κάθε σπιθαμή ευρωπαϊκού εδάφους είναι ποτισμένη με αίμα. Πληρώσαμε ακριβά τις θεωρίες των ανωτέρων φυλών και των εθνικών κρατών. Χρειαζόμαστε μια Ευρώπη της Ειρήνης, της αλληλεγγύης, της ισότητας και της αλληλοκατανόησης. Και η αναγνώριση των όσων η Γερμανία οφείλει στην Ελλάδα εξυπηρετεί αυτή την Ευρώπη. Αυτή η Ευρώπη άλλωστε θα άρεσε και στον Σίλερ και στον Γκαίτε και στον Μπρεχτ».
Φίλοι Αναγνώστες
Διαβάστε και ξαναδιαβάστε αυτό το γεμάτο Ελλάδα και πανανθρώπινες αξίες του Ελληνισμού κείμενο του ’’αιώνιου έφηβου’’ Μανώλη Γλέζου. Θα σας μείνει κάτι πολύ σπουδαίο μέσα σας. Η υπερηφάνεια που γεννηθήκαμε Έλληνες και μας δίνει την δύναμη να σταθούμε όρθιοι στην σημερινή δύσκολη εποχή που απειλή συθέμελα την πατρίδα μας και ολόκληρο τον Ελληνισμό.
αφήστε ένα σχόλιο