ΝΙΚΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΓΛΟΥ
Κάθε μέρα που περνά γίνεται και πιο επίκαιρη η φράση του αείμνηστου ηθοποιού μας Νίκου Κούρκουλου. «Οχι άλλο κάρβουνο» φώναζε και μαζί με αυτόν κι εμείς. Και πραγματικά, όσα συμβαίνουν από το Παρίσι και μετά και κυρίως με τις τελευταίες υποχωρήσεις που γίνονται από την κυβέρνηση μόνο και μόνο για να γυρίσει η τρόικα και να πει ότι το Μνημόνιο τελείωσε παραπέμπουν σε ακόμη μία τραγική επιλογή.
Η κυβέρνηση μοιάζει έτοιμη να πηδήξει από τον Πύργο του Αϊφελ (εκεί όπου ξεκίνησε την τελευταία και φαρμακερή διαπραγμάτευση), συμπαρασύροντας και την τελευταία ελπίδα των Ελλήνων ότι θα βγουν από το τούνελ.
Η στρατηγική της στην τελική ευθεία σημαδεύεται από μια σειρά από λάθη και γκάφες ολκής. Οι τσαμπουκάδες για άλλη μια φορά αποδείχτηκαν την ώρα της κρίσης γιαλαντζί και το «μέτωπο» καταρρέει γιατί πολύ απλά δεν δημιουργήθηκε στην πραγματικότητα ποτέ. Κόκκινες γραμμές στο Ασφαλιστικόχάθηκαν, κόκκινες γραμμές στις φοροελαφρύνσεις εξαφανίστηκαν, κόκκινες γραμμές στους πλειστηριασμούς έγιναν… ροζ, κόκκινες γραμμές στους μισθούς στο Δημόσιο έγιναν γκρίζες και οι απολύσεις είναι πλέον στην τελική ευθεία, παρά τις όποιες ελπίδες υπήρξαν για αποφυγή τους. Και αυτές είναι ενδεικτικές σημειώσεις από τον μακρύ κατάλογο των υποχωρήσεων της κυβέρνησης στις απαιτήσεις της τρόικας· μιας τρόικας που ξέφυγε από κάθε έντιμη διαπραγμάτευση.
Ακόμη και στη διαχείριση της συνεννόησης τα μπρος πίσω είναι στην καθημερινή ατζέντα. Αντί να συνεννοηθούν για να αντιμετωπίσουν τα βρόμικα παιχνίδια των δανειστών μας, μπας και από κοινού πούμε επιτέλους ένας «όχι άλλο κάρβουνο», λειτουργούν με μικροκομματικές λογικές και πρακτικές. Αντί να απαιτούν καθαρές κουβέντες τόσο από τους δανειστές όσο και από τον ΣΥΡΙΖΑ, ασχολούνται με τον τελειωμένο εταίρο τους που αναζητά τη νεκρανάστασή του στην αλλαγή ονόματος.
Με ελάχιστες εξαιρέσεις, οι περισσότεροι, τόσο στο Μαξίμου όσο και στην κυβέρνηση και τη Χαριλάου Τρικούπη, την πάτησαν σαν πρωτάρηδες. Αντέγραψαν το ιταλικό σύστημα, το περιβόητο κατενάτσιο, λησμονώντας τους δύο κύριους πυλώνες του.
Ο πρώτος είναι να μη δεχτεί η ομάδα γκολ (να κρατήσει το μηδέν) και ο δεύτερος, και κυριότερος, να μπορέσει η ομάδα να βάλει ένα γκολ και να το διαφυλάξει ως κόρη οφθαλμού. Πολύ απλά, η καλύτερη άμυνα ήταν η μία και μόνη συνήθως επίθεση. Αλλά η κυβέρνηση αποδεικνύεται χαρισματική στα αυτογκόλ. Είναι πλέον τόσο πολλά, που έχουμε χάσει το μέτρημα άπαντες. Και τώρα, την πιο κρίσιμη ώρα, βάζει τα τελευταία αλλά και πιο επώδυνα αυτογκόλ. Διότι σε λίγο θα ακουστεί το άσμα «σφύριξα κι έληξες». Και τότε δεν θα υπάρχει χρόνος για καμία ανατροπή…
αφήστε ένα σχόλιο