Ο Προτό ήταν πάντα ένας ήρωας για τους φίλους της Άντερλεχτ. Το βράδυ της Τετάρτης κόντρα στην Μπαρτσελόνα κατάλαβαν πολλοί γιατί. Ακόμη και όσοι έβλεπαν τον ερχομό του στον Ολυμπιακό με μισό μάτι…
Στην αρχή μετράς τα χρόνια. Ήταν ακριβώς δέκα με την ίδια φανέλα. Μετά μετράς τους τίτλους. Έξι πρωταθλήματα, ένα κύπελλο και έξι σούπερ καπ. Ακολούθως, αριθμείς τις ατομικές διακρίσεις. Δύο σεζόν καλύτερος γκολκίπερ και μόνιμος αρχηγός τις τελευταίες σεζόν. Μετά έρχονται πιο μεγάλοι αριθμοί. 372 συμμετοχές, περισσότερα από 150 ματς χωρίς να δεχτείς γκολ. Στο φινάλε, εμφανίζονται οι ημερομηνίες. 23 Ιουλίου του 2005 η ανακοίνωση. 28 Αυγούστου 2005 η πρώτη συμμετοχή. 28 Σεπτεμβρίου του 2005 το πρώτο ευρωπαϊκό ματς. 28 Σεπτεμβρίου του 2008 το πρώτο… γκολ! 22 Μαΐου του 2016 το τελευταίο παιχνίδι.
Και μετά; Υπάρχει ζωή μετά; Πώς αφήνεις πίσω σου ό,τι σε προσδιόριζε ως ποδοσφαιριστή και ό,τι σε καθόριζε ως άνθρωπο; Πώς μπορείς να πιστέψεις ότι υπάρχει κάτι καλύτερο; Ο Σίλβιο Προτό ήταν 33 ετών την εποχή εκείνη. Την εποχή που άφηνε την Άντερλεχτ για το άγνωστο. Ο Ολυμπιακός… γρατζουνούσε την πόρτα του και εκείνο το καλοκαίρι, όπως το είχε κάνει και το 2015. Ο Βέλγος γκολκίπερ δεν συγκινούταν. Ουδέποτε τον συγκινούσε ιδιαίτερα το εξωτερικό. Αποφάσισε να πάει στην Οστάνδη… Μόνο για να του αποκαλύψει η ζωή πως όσα δεν είχε ζήσει σε δέκα χρόνια, θα τα ζούσε μέσα σε δύο.
Υπάρχουν άνθρωποι που επιλέγουν να ζουν με το παρελθόν τους. Να το αφήνουν να τους στοιχειώνει και να το κουβαλάνε μαρτυρικά, πιστεύοντας πως η εμμονή θα προσφέρει στο φινάλε λύτρωση. Ο Σίλβιο Προτό δεν έφυγε από την Άντερλεχτ όπως θα του άξιζε… Στο τελευταίο ματς της καριέρας του, ο κόσμος – οργισμένος από την απώλεια του πρωταθλήματος – πετούσε καπνογόνα στο γήπεδο και η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική. Τα πανό ήταν εκεί για να υπενθυμίζουν ότι κάτι ιδιαίτερο συνέβαινε εκείνο το απόγευμα, στην τελευταία αγωνιστική των πλέι οφ της σεζόν 2015-16.
Στις 15 Ιουνίου ανακοινώθηκε η απόκτησή του από τη βελγική ομάδα και η εκτίμηση στην οποία τον είχαν στην πατρίδα του, αποδεικνύεται από το γεγονός ότι ο σύλλογος υπέγραψε έναν 33χρονο γκολκίπερ με τετραετές (!!) συμβόλαιο! Ο Σίλβιο ανυπομονούσε για μια νέα ζωή μακριά από τις Βρυξέλλες, ο Τεό όχι και τόσο. «Μόλις του το είπα, με κοίταξε στραβά και μου είπε: «Μπαμπά, υπάρχει μια άσχημη φιγούρα σε αυτή την ομάδα, με ένα δόντι λιγότερο», λέει γελώντας ο Προτό και η αναφορά γινόταν για τον πειρατή, τη μασκότ της Οστάνδης. «Μετά τη νίκη μας επί της Μπριζ, επιτέλους γύρισε και μου είπε: «Είναι καλός αυτός ο πειρατής!»
Η νίκη που σημειώθηκε νωρίς τον Αύγουστο ήταν ένα από τα πράγματα που άρχισε να απολαμβάνει στη νέα του ζωή ο Σίλβιο. Υπήρχαν, επίσης, οι λιγότεροι αγώνες, η απουσία ταξιδιών, ένα σπίτι πιο κοντά στη θάλασσα, ο χρόνος που θα περνούσε με την Μπάρμπαρα και τα τρία του αγόρια, αλλά κυρίως υπήρχε το ποδόσφαιρο. Και υπήρχε εκείνη η νέα ημερομηνία στο ημερολόγιο της κουζίνας. 6 Νοεμβρίου του 2017. Πού να ήξερε ο Σίλβιο Πρότο πόσα, τελικά, τον περίμεναν στη ζωή του με την Άντερλεχτ;
Στις 30 Οκτωβρίου η Οστάνδη υποδέχτηκε τη Σταντάρ Λιέγης και οι φιλοξενούμενοι οπαδοί έδειξαν την εκτίμησή τους στον πρώην παίκτη της Άντερλεχτ με αναπτήρα και παραλίγο χαστούκια! Η ομάδα του νίκησε και μια εβδομάδα μετά ερχόταν η μέρα που δεν μπορούσε να ηρεμήσει… Η επιστροφή του στις Βρυξέλλες. Ο Σίλβιο τιμήθηκε, αποθεώθηκε, έκανε επεμβάσεις, αλλά ήταν 90 λεπτά μουδιασμένος. Δεν κουνήθηκε καν την ώρα που η Οστάνδη σκόραρε. Στο γήπεδο ήταν περισσότεροι από 20.000 οπαδοί και στο 66ο λεπτό, όταν έγινε το 0-1, περίπου 40.000 μάτια ήταν στραμμένα πάνω του.
«Δεν ήταν μόνο θέμα σεβασμού προς τον κόσμο της Άντερλεχτ. Ήταν και κάτι που ένιωσα», εξηγεί ο Προτό, ο οποίος δεν κατάφερε εξαιτίας των συνεντεύξεων που έδωσε μετά το ματς, να κάνει ντους με την υπόλοιπη ομάδα. Όταν το πούλμαν αναχωρούσε, εκείνος ακόμα εξηγούσε τα συναισθήματά του. «Θα είναι σίγουρα μια από τις τρεις καλύτερες στιγμές στην καριέρα μου. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ευχαριστώ».
Είναι οι στιγμές που ο αθλητισμός σου δίνει όλη τη δύναμη που θα χρειαστείς. Και ο Σίλβιο θα χρειαζόταν ξαφνικά να φανεί πολύ δυνατός!
Ήταν μια άσκηση ρουτίνας στην προπόνηση. Ένας συμπαίκτης του έπεσε άτσαλα πάνω του, ο Προτό προσγειώθηκε άσχημα στο έδαφος και ο πόνος δεν έμοιαζε με τίποτα που είχε νιώσει ξανά. Ναι, είχε περάσει ξανά τραυματισμούς, είχε πάθει κάταγμα στον ώμο, όμως γενικά ήταν ένας υγιής τερματοφύλακας με γεμάτες σεζόν. Έμελλε και αυτό να το πάθει στα 33 του, μετά την αποχώρησή του από την Άντερλεχτ. Στις 14 Νοεμβρίου ο Σίλβιο χτύπησε στο γόνατο και η διάγνωση ήταν ρήξη οπίσθιου χιαστού.
«Φοβήθηκα πολύ, παρότι είμαι εν γένει αισιόδοξος άνθρωπος. Οι γιατροί μου είπαν πως αν χειρουργηθώ θα χάσω τουλάχιστον εννέα μήνες, ίσως και έναν ολόκληρο χρόνο. Πίστεψα ότι όλα έχουν τελειώσει για μένα, πως η καριέρα μου τελείωσε», εξηγεί σε μια εξοντωτική εναλλαγή συναισθημάτων μόλις οκτώ μέρες μετά την αποθέωση στις Βρυξέλλες. Εντέλει, ο Προτό θα γλίτωνε το χειρουργείο. Ο γιατρός τού πρότεινε θεραπεία με ενδυνάμωση, ποδοσφαιριστές που έχουν το ίδιο πρόβλημα τον συμβούλεψαν ότι μπορεί να το κάνει και ο μαραθώνιος της αποκατάστασης ξεκίνησε και διήρκησε τέσσερις μήνες. Ο Σίλβιο Προτό θα επέστρεφε έτοιμος στις 12 Μαρτίου και – ναι – αγωνίζεται μέχρι και τώρα χωρίς οπίσθιο χιαστό.
«Δε φοβόμουν στο ματς, μόνο τα πρώτα δέκα λεπτά ένιωθα παράξενα. Μετά πήγαν όλα τέλεια. Για να είμαι ειλικρινής, ευχόμουν να διαρκούσε το παιχνίδι δύο ακόμα ώρες», είπε μετά την επιστροφή του στην αναμέτρηση κόντρα στη Σταντάρ Λιέγης και θα προχωρούσε να παίξει και σε ορισμένα παιχνίδια των πλέι οφ με την Οστάνδη. Οι εκπλήξεις και οι ανατροπές, όμως, για την καριέρα του δεν είχαν τελειώσει ακόμα. Στη σχέση του με τη βελγική ομάδα, παρότι είχε ξεκινήσει ως βασικός στη σεζόν 2017-18, έμοιαζε κάτι να έχει χαλάσει. Κι ένα τυχαίο τηλεφώνημα θα τον έφερνε πίσω στα νιάτα του.
«Μοιάζει τώρα τόσο χαζό. Μόλις έκλεισε ο Γκιγιόμ στον Ολυμπιακό, του τηλεφώνησα να τον συγχαρώ. Εκείνη την ώρα ήταν στο εστιατόριο με τον Μότζι Μπαγιάτ και πήρε το τηλέφωνο στα χέρια του. Μού είπε πως ο Μπέσνικ Χάσι ψάχνει για δεύτερο γκολκίπερ και με ρώτησε αν θα ήταν κάτι που θα με ενδιέφερε. Μου εξήγησε την κατάσταση και του απάντησα ότι θέλω πολύ να πάω στον Ολυμπιακό».
Στα 34 του χρόνια θα το ζούσε και αυτό! Θα έφευγε από το Βέλγιο, κάτι που είχε κάνει το 2002, όταν στα 19 του αποφάσιζε να κάνει επανάσταση και να ψάξει ομάδα στην Ιταλία μόνο για να γυρίσει με τη ουρά στα σκέλια πίσω στη Λα Λουβιέρ. Είχε κάνει, ήδη, ντεμπούτο από το 2001 στην Jupiter league, είχε παρατήσει το σχολείο για να αφοσιωθεί στο ποδόσφαιρο και θα εξελισσόταν στον πιο «καυτό» τερματοφύλακα μέσα στα επόμενα τρία χρόνια.
Φιορεντίνα, Στρασμπούργκ, Βιτσέντζα, Πόρτσμουθ, Άρσεναλ, Παρί Σεν Ζερμέν, Μπάγερν, Μάντσεστερ και Μπαρτσελόνα είχαν ενδιαφερθεί να τον αποκτήσουν μέσα στην τριετία από το 2002 ως το 2005. Ο Σίλβιο δε βιαζόταν. Ήθελε, έλεγε, να περάσει όλα τα στάδιο ποδοσφαιρικής ανάπτυξης πριν φύγει για το εξωτερικό. Και φοβόταν να πάει κάπου που δεν θα παίζει. Φοβόταν τόσο πολύ, ώστε να κάνει πίσω στην αρχική συμφωνία που είχε με την Μπαρτσελόνα πριν δώδεκα χρόνια.
«Επιβεβαιώνω τις πληροφορίες σας, όμως ακόμα δεν είναι επίσημο και δε θα ήθελα να πω κάτι παραπάνω. Θα είναι μια σπουδαία ευκαιρία για μένα και είμαι ευγνώμων γιατί θέλω να εξελιχθώ ως γκολκίπερ», δήλωνε τον Μάιο του 2005, όμως τελικά δεν τα βρήκε στο οικονομικό με τους Καταλανούς. Η υπόθεσή του έγινε σίριαλ για δύο μήνες, ώσπου στις 23 Ιουλίου υπέγραψε για πέντε χρόνια στην Άντερλεχτ.
«Ποιος δε θα ονειρευόταν στα 22 του χρόνια μια τέτοια μεταγραφή. Από παιδί υποστήριζα την Άντερλεχτ. Πιστεύω ότι στο εξωτερικό θα έχανα όλα όσα κέρδισα αυτά τα χρόνια στο Βέλγιο. Η Άντερλεχτ ήταν πάντα η πρώτη μου επιλογή». Η Άντερλεχτ ήταν για τον Σίλβιο Προτό μια επιλογή καριέρας που έγινε επιλογή ζωής. Μέχρι την ημέρα που αποφάσισε να αποχωρήσει, μέχρι την ημέρα που τον φόβιζε όσο καμία άλλη.
Πάντα θα αναρωτιέσαι, όταν κάτι μοναδικό τελειώνει. Μετά; Υπάρχει ζωή μετά; Πώς αφήνεις πίσω σου ό,τι σε προσδιόριζε ως ποδοσφαιριστή και ό,τι σε καθόριζε ως άνθρωπο; Πώς μπορείς να πιστέψεις ότι υπάρχει κάτι καλύτερο; Παραδόξως, ο Προτό το πίστεψε. Πλήρωσε από την τσέπη του για να έρθει στον Ολυμπιακό, είδε τον εκπρόσωπό του να χαρίζει την προμήθειά του και είδε ξαφνικά μια ολόκληρη καινούργια ζωή να ανοίγεται μπροστά στον ίδιο και στην οικογένειά του.
«Ποιος θα το έλεγε πριν από μερικούς μήνες ότι θα παίζω στο Champions League;»!
Ποιος θα του έλεγε ότι θα ζούσε μέσα σε δύο χρόνια, όσα δεν έζησε σε δέκα;
sdna
αφήστε ένα σχόλιο