Βλέποντας κάποιες φωτο με τον Παναγιώτη Γιάχο το μυαλό μου εστιάζει στους ρόλους των λεγομένων «σπιούνων» και «ρουφιάνων» του ελληνικού κινηματογράφου μόνο που οι πρωταγωνιστές τότε στην πραγματική τους ζωή δεν είχαν καμία απολύτως σχέση με τον πραγματικό χαρακτήρα τους αντίθετα με τον Παναγιώτη Γιάχο που βλέποντας αυτές τις φωτο σε κυριεύει ένα αίσθημα λύπης και σιχαμάρας για το που μπορεί να φθάσει ο εμμονικός ο τοξικός άνθρωπος που μπορεί να δηλητηριάζει γύρω του τα πάντα για το εγώ του, για την προβολή του.
Όπως βλέπετε στις φωτο ο μικρός πολιτικά Παναγιωτάκης Γιάχος με την βερμουδίτσα και την σαγιονάρα αντί σαν Γλυφαδιώτης, σαν δημοτικός σύμβουλος της Γλυφάδας την ώρα που όλοι έδιναν σκληρή μάχη με τις φλόγες να σταθεί στο πλευρό του δημάρχου της Γλυφάδας Γιώργου Παπανικολάου, προτίμησε να βρεθεί στο πλευρό του δημάρχου Ελληνικού – Αργυρούπολης Γιάννη Κωνσταντάτου επιλέγοντας το μίσος και την χυδαιότητα κατηγορώντας σε ρόλο εισαγγελέα τον δήμαρχο της πόλης του .
Τι δεν καταλαβαίνετε? Αναρωτηθείτε και δείτε που μπορεί να φθάσει ένας άνθρωπος για να ικανοποιήσει το εγώ του. Δείτε το βίντεο που δείχνει ότι την ώρα που στην Γλυφάδα έσβηναν τη φωτιά μια άλλη εστία ξεπηδούσε στην πλαγιά του βουνού.
Αυτός είναι ο Γιάχος, το ατύχημα του δημοτικού συμβουλίου των 200 ψήφων που τόσα χρόνια εκλιπαρούσε να μπει σε κάποια παράταξη αλλά κανείς δεν τον ήθελε μέχρι που βρέθηκε ο φαρμακοποιός που ήθελε…να γίνει δήμαρχος.
ΥΓ
Ποιοι άραγε να βάζουν τις φωτιές?
Στις φωτο ο Γιάχος παρακολουθεί το σόου του Γιάννη Κωνσταντάτου περιμένοντας τη σειρά του να πει του ποίημα.
Τα συμπεράσματα δικά σας
αφήστε ένα σχόλιο