ΕΙΔΑ ΕΝΑΝ ΗΓΕΤΗ

Γράφει ο Blood

Πριν λίγες ημέρες, έζησα κάτι που θεωρώ ότι είναι αδύνατον να το κρατήσω για τον εαυτό μου διότι θα ήταν πολύ εγωιστικό. Αφορούσε μια πολύ σημαντική στιγμή για την πατρίδα μου καθώς και έναν άνθρωπο που κουβαλούσε πάντα μέσα του το βάρος να την υπερασπίζεται, με κάθε κόστος

Πριν ανέβει να μιλήσει είχε μια «νευρική χαλαρότητα» και έβγαζε μια απίστευτη σιγουριά. Αυτή τη σιγουριά που έχει κανείς όταν πάει να δώσει μία μάχη για την πατρίδα του, για την Ιστορία, για την αδικία.

Από τις πρώτες λέξεις μέχρι την τελευταία ήταν ήρεμος. Τόσο πολύ που η ηρεμία του σαν αόρατος μανδύας σκέπασε την αίθουσα και διαπέρασε όλους τους βουλευτές του κοινοβουλίου. Δεν ακούγονταν ούτε οι αναπνοές τους. Θρησκευτική ευλάβεια, ακόμα κι από τους διαφωνούντες.

Τα επιχειρήματα του ακλόνητα, αληθινά. Οι ιστορικοί του ισχυρισμοί, αναμφισβήτητοι κι εύκολο να αποδειχθούν. Ιστορικά γεγονότα και στοιχεία πού μηδένισαν όλα τα ψέματά που είχαν αραδιάσει οι πρόθυμοι που προηγήθηκαν. Κουρέλιασε ακόμα και την ίδια την συμφωνία, αυτή που μόλις είχαν υπογράψει και υποστήριζαν. Έδωσε μια πλήρη και ολοκληρωμένη ιστορική απάντηση σε όλους τους εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς. Άφησε μια παρακαταθήκη για τον Ελληνισμό που θα μείνει για πάντα στα αρχεία της Βουλής και θα βρίσκεται στο οπλοστάσιο κάθε επόμενης κυβέρνησης.

Τελείωσε όπως ξεκίνησε. Ήρεμος, με σταθερό λόγο, σίγουρος.

Κατέβηκε με αργά βήματα πέρασε ανάμεσα από τους όρθιους βουλευτές που ακόμα χειροκροτούσαν και γύρισε στο γραφείο του. Ήταν χαρούμενος και έβλεπες μια υπερήφανη δύναμη στο πρόσωπο, ένα χαμόγελο, που τα έλεγε όλα.

Έκανε το καθήκον του. Το πατριωτικό του καθήκον.

Έκανε ό,τι έκανε επί 42 χρόνια. Επέμεινε με συνέπεια σε ό,τι υποστήριζε επί 25 χρόνια. Ακολούθησε ό,τι έκαναν κι οι πρόγονοι του. Υπερασπίστηκε την πατρίδα του. Μπορούσε πλέον να είναι ήσυχος.

Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό που παρευρέθηκα και είδα όλα τα συναισθήματα που ένιωθε ένας ηγέτης για ένα τόσο μεγάλο θέμα, πριν μιλήσει αλλά και μετά το πέρας, μιας ομιλίας, που πιθανότατα να ήταν και η τελευταία για το συγκεκριμένο θέμα μέσα στο Κοινοβούλιο αλλά η σημαντικότερη, των τελευταίων 100 χρόνων.

Είδα από κοντά έναν ηγέτη που κουβαλούσε πάντα μέσα του το βάρος να υπερασπίζεται την Ιστορία της Ελλάδας. Ένα μέρος της πατρίδας που διαχρονικά προσπάθησαν από όλες τις μεριές, εντός και εκτός Ελλάδας, να ξεπουλήσουν χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα, θεμιτά και αθέμιτα. Πολεμώντας όσους αντιστέκονταν. Επιστρατεύοντας τους «πρόθυμους» που πάντα υπάρχουν.

Είδα όμως και κάτι άλλο. 

Είδα στο πρόσωπο του, αυτό που σε όλους, ανάλογα από ποια μεριά είναι, κάτι δημιουργεί.

Σε κάποιους δημιουργεί πανικό και φόβο και σε άλλους… ελπίδα.

Και όταν ο Αντώνης Σαμαράς βγάζει ΕΛΠΊΔΑ, τότε και η Ελλάδα ελπίζει. 

Συνεχίζουμε. Το τέλος της ιστορίας δεν έχει έρθει. Κάθε κύκλος είναι η αρχή ενός επόμενου.

lastpoint

αφήστε ένα σχόλιο


× 4 = τριάντα έξι