Χρέη, οικονομική αστάθεια, λογαριασμοί, δίδακτρα, ακρίβεια… Είναι λέξεις που ακούμε και διαβάζουμε καθημερινά. Βομβαρδίζουν ανελέητα τη ρουτίνα της ζωής μας, χωρίς να συναισθάνονται την ένταση που προκαλούν στη ψυχή μας. Ένταση που δεν περνάει, που δεν εξαφανίζεται, αλλά μένει μέσα μας, κρατώντας μας δέσμιους της για ολόκληρη την υπόλοιπη μέρα. Σκέψεις απαισιόδοξες, σκοτεινές και ανυπόφορες.. Πέφτουμε, χωρίς να αισθανόμαστε τη δύναμη να σηκωθούμε ξανά..
Ως πότε; Τι πρέπει να συμβεί για να σηκώσουμε και πάλι το κεφάλι; Θαύμα; Να αλλάξει ο κόσμος; Να αλλάξει το «σύστημα»; Να αλλάξει η τύχη; Η απάντηση είναι όχι.. Εμείς είμαστε οι μόνοι που μπορούμε να βοηθήσουμε τους εαυτούς μας. Να υψώσουμε την εσωτερική φωνή μας και με όλη μας τη δύναμη να ουρλιάξουμε για αυτό που επιθυμούμε. Να το απαιτήσουμε με κάθε τρόπο από εμάς.
Τι να απαιτήσουμε; Αρχικά το χαμόγελο.. Το καθημερινό, το αυθόρμητο, το αληθινό, αυτό το αγαθό που ξεχνάμε, το τόσο σημαντικό και βοηθητικό. Να απαιτήσουμε την άνοδο..Άνοδο ψυχική, σωματική, πνευματική. Να θέσουμε τον πήχη πιο ψηλά από το σημείο του συμβιβασμού. Να βγούμε έξω, στο δρόμο, την εξοχή, να περπατήσουμε, να δούμε κόσμο, να μιλήσουμε.. Να απαιτήσουμε την ανάσα. Ανάσα βαθιά, σωστή και μεγάλη σε διάρκεια.
Να καταλάβουμε τον άλλο, χωρίς να απαιτούμε, χωρίς να πέφτουμε στην παγίδα της σύγκρισης. Να αγαπήσουμε αυτά που ήδη έχουμε. Χωρίς να ζητάμε παραπάνω. Να αποδεχτούμε, να νιώσουμε την κάθε στιγμή, της χαράς, της καθημερινότητας, κάθε στιγμή ηρεμίας, μικρής ή μεγάλης.. Να εργαστούμε με τον εαυτό μας, με τις ατέλειες μας, με τα μειονεκτήματά μας και να αγωνιστούμε για την ανατροπή κάθε σκούρας απόχρωσής μας. Να πάψουμε να προσδοκούμε το τέλειο, το ιδανικό και να αρκεστούμε, να αγαπήσουμε τη δική μας πραγματικότητα, προσπαθώντας να της δώσουμε φως, χρώμα και ελπίδα..
Να ανοίξουμε τα παράθυρα του σπιτιού μας να μπει καθαρός αέρας, να φυσήξει σε όλους τους χώρους, να μπει ο ήλιος..Να κλείσουμε σε ένα μαύρο κουτί τους φόβους, τις ανασφάλειες και τη θλίψη..Να ζήσουμε, να νιώσουμε και να γεμίσουμε θάρρος και δύναμη.. Για αυτά που περάσανε και για αυτά που περνάν. Όσο για αυτά που μας περιμένουν στη γωνία, ας τους κλείσουμε το μάτι και ας υποσχεθούμε πως από δω και πέρα, σε κάθε μάχη θα είμαστε παρόντες.. Και νικητές..
Μαρία Κουρτίδου, ψυχολόγος
mariakourtid@hotmail.com
αφήστε ένα σχόλιο