Θα μπορούσε να είναι – και ίσως είναι – προδημοσίευση αποσπασμάτων από ένα υπό έκδοση βιβλίο. Το αφηγηματικό ύφος και η πλοκή των γεγονότων παραπέμπουν σε μια συρραφή απομνημονευμάτων που αποτελούν το σύνηθες υλικό για προσωπικές ιστορίες, οι οποίες προβάλλονται ως ντοκουμέντα, αλλά στην πραγματικότητα αποσκοπούν στον απαραίτητο πολιτικό ντόρο και σε ένα ευπώλητο αποτέλεσμα.Είναι επίσης προφανές ότι η συγγραφέας, επιδιώκοντας να παραμείνει σε τροχιά ηχηρών πολιτικών παρεμβάσεων, κινείται με τη βεβαιότητα ότι η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο – έστω κι αν στην περίπτωσή της τα πράγματα είναι ακόμη ζεστά.
Δεν πρόκειται για ένα πρωτόγνωρο χτύπημα.Τα απομνημονεύματα της Ζωής Κωνσταντοπούλου – που, τουλάχιστον προς το παρόν, εμπλουτίζουν με νέο υλικό την προσωπική της ιστοσελίδα – δεν ξεφεύγουν από την πεπατημένη την οποία ακολουθούν κι άλλες πικραμένες γυναίκες που νιώθουν ότι εξαπατήθηκαν, πολιτικά ή προσωπικά.
Ούτε είναι η πρώτη που αποφάσισε να πει δημόσια τον πόνο της και να παρουσιάσει τη δική της θεώρηση για τα πράγματα, όσο ακόμη αυτά εξελίσσονται. Κάπως έτσι είχε αντιδράσει και η Βαλερί Τριερβελέρ, προσφέροντας στον Φρανσουά Ολάντ ένα πολυσέλιδο πόνημα, υπό τον τίτλο «Σε ευχαριστώ για τη στιγμή», λίγους μόλις μήνες μετά την αποχώρησή της από το Ελιζέ. Το βιβλίο πούλησε, αλλά δεν έγραψε Ιστορία.Οχι μόνον επειδή κανείς δεν μπορούσε να διακρίνει σε ποια σημεία η μυθοπλασία συναντούσε την πραγματικότητα, μα κυρίως επειδή οι αναγνώστες αντιλαμβάνονταν ότι η συγγραφέας δεν ενδιαφερόταν να αποκαλύψει κρυμμένες αλήθειες και να αφήσει μια δική της ιστορική παρακαταθήκη, αλλά να πλήξει τον πρώην σύντροφο και να απολαύσει μια, έστω μικρή, δόση εκδίκησης για τον πληγωμένο εγωισμό της. Οι Γάλλοι διάβασαν τις αποκαλύψεις της Τριερβελέρ με μια κουτσομπολίστικη διάθεση και προχώρησαν στο επόμενο βιβλίο.
ΘΥΜΑ ΔΟΛΟΠΛΟΚΙΩΝ… Στον Αλέξη Τσίπρα η Ζωή Κωνσταντοπούλου προσέφερε χθες κάτι περισσότερο από 4.000 λέξεις και μάλλον θα ακολουθήσουν κι άλλες. Οπως και η απατημένη του Ελιζέ, παρουσιάζει μια εξιδανικευμένη εικόνα για τον εαυτό της, εμφανίζεται ως θύμα ενός σχεδίου υπονόμευσης και δολοπλοκιών, ενώ αποδομεί την εικόνα του αρχηγού που την ανέδειξε, πριν ακόμη κλείσει μια τριετία στα βουλευτικά έδρανα, στο τρίτο πολιτειακό αξίωμα.Η διαφορά της από την Τριερβελέρ είναι ότι προβάλλει το δικό της αφήγημα ως πολιτικό ντοκουμέντο – και με το ύφος ανθρώπου που κατέχει τη μόνη και αυθεντική αλήθεια για όσα έγιναν και όσα έπρεπε να γίνουν. Υπό αυτό το πρίσμα, η Ζωή είναι συνεπής: γράφει όπως πολιτεύθηκε στη σύντομη παρουσία της στην κεντρική πολιτική σκηνή.
Το βασικό συμπέρασμα της μακροσκελούς παρέμβασης είναι ότι ο Τσίπρας έστειλε την Κωνσταντοπούλου στην Προεδρία της Βουλής για να την ξεφορτωθεί. Τα ερωτήματα που συνοδεύουν όσα αναφέρει προφανώς είναι πολλά – ένα από αυτά το έχει θέσει ο Βασίλης Λεβέντης, διερωτώμενος γιατί η Ζωή, αφού κόπτεται για τη διαφάνεια, δεν τα έλεγε τότε. Ενα άλλο ερώτημα έχει να κάνει με τους σχεδιασμούς της: Η αποκαλυπτική Κωνσταντοπούλου υπηρετεί ένα σχέδιο πολιτικής επιστροφής ή προαναγγέλλει έναν αποχαιρετισμό; Τα απομνημονεύματα συνάδουν με το τέλος του πολιτικού κύκλου και δεν προκρίνονται από εν ενεργεία πολιτικά πρόσωπα.
ΕΥΘΕΙΕΣ ΒΟΛΕΣ. Ο δρόμος της «σιωπής» που υπέδειξε ο διάδοχός της στο ψηλότερο έδρανο της Βουλής προφανώς ενόχλησε την Κωνσταντοπούλου. Η χθεσινή ανάρτηση ίσως αποτελεί και μια απάντηση στον Νίκο Βούτση, αλλά ο κεντρικός στόχος της είναι ο Πρωθυπουργός.Η πολιτική ρήξη με τον Αλέξη Τσίπρα ήταν δεδομένη από το περασμένο καλοκαίρι, το νέο χτύπημα δεν είναι μόνο πολιτικό, είναι και προσωπικό: «Με οδύνη διαπίστωσα, μέσα από την εμπειρία του 2015, ότι πολλές από τις επιλογές τότε του Α. Τσίπρα δεν εκπορεύονταν από στάση αρχής και αναφορά σε αξίες, αλλά καθαρά από κομματικό και προσωπικό οπορτουνισμό. Δεν μπορεί ο ίδιος άνθρωπος που κατήγγελλε το ξεπούλημα του ΟΤΕ το 2008, να ξεπουλάει το σύνολο των δημοσίων επιχειρήσεων και υποδομών της χώρας. Δεν μπορεί ο άνθρωπος που κατέθετε μήνυση για αστυνομική βία εναντίον διαδηλωτών, να επιχειρηματολογεί υπέρ των επιλογών Πανούση. Δεν μπορεί ο άνθρωπος που ζητούσε διαφάνεια στη λειτουργία του ΥπΕξ, να δημιουργεί την πλέον παραθεσμική λειτουργία της ΕΥΠ», είναι η δική της εξομολόγηση.
Για το παρασκήνιο που παρουσιάζει σχετικά με τη συγκρότηση της πρώτης κυβέρνησης Τσίπρα, τον Ιανουάριο του 2015, και τη μεθοδευμένη επιχείρηση να μην ανατεθεί σε εκείνη το υπουργείο Δικαιοσύνης, οι διαμαρτυρίες δείχνουν όψιμες. Εχει ενδιαφέρον ότι η ίδια αντιλαμβανόταν από την πρώτη στιγμή, όπως τουλάχιστον υποστηρίζει, πως ο Τσίπρας σχεδίαζε την απεμπλοκή της από τον χώρο της Δικαιοσύνης, αλλά η στάση της τουλάχιστον έως την περίοδο του δημοψηφίσματος δεν έδειχνε ότι είχε ενοχληθεί.
Εναν χρόνο νωρίτερα, η βόλτα υπό βροχή, με τον Αλέξη Τσίπρα να της κρατά την ομπρέλα, αμέσως μετά την ορκωμοσία του Προκόπη Παυλόπουλου, αντιθέτως έδειχνε ότι η Ζωή απολάμβανε τη δική της εκτόξευση στην Προεδρία της Βουλής. Σήμερα αναφέρει ότι η μεγάλη επιθυμία της ήταν να αναλάβει το υπουργείο Δικαιοσύνης και είχε κάνει επίμονες προσπάθειες γι’ αυτό. Αν υπήρχαν αντιρρήσεις για τον δικό της σχεδιασμό, πάντως, αυτές δεν περιορίζονταν στον Τσίπρα – η Ζωή μνημονεύει και τις ενστάσεις του Ευκλείδη Τσακαλώτου, ο οποίος τη χαρακτήριζε ως υποστηρίκτρια «του δικαστικού δρόμου για τον σοσιαλισμό».
ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ. Με καρφιά για τον Σπύρο Σαγιά (πρώην γενικός γραμματέας της Κυβέρνησης) και τον Δημήτρη Τζανακόπουλο (γενικός γραμματέας του Πρωθυπουργικού Γραφείου), τους οποίους εμφανίζει να έχουν κεντρικό ρόλο στην επιλογή των υπουργών, η Κωνσταντοπούλου επιβεβαιώνει ότι κατ’ αρχάς της είχε προταθεί το διευρυμένο υπουργείο Εσωτερικών, το οποίο είχε αρνηθεί. Στην αρχική συζήτηση ενημερώθηκε από τον Τσίπρα ότι για την Προεδρία της Βουλής προοριζόταν ο Νίκος Βούτσης, ενώ εκείνη εισηγήθηκε τον Παναγιώτη Λαφαζάνη, όπως και την πρωθυπουργική επιλογή για το υπουργείο Εθνικής Αμυνας. Ο διάλογος προσομοιάζει στα αφηγήματα με αξιώσεις:
– «Υπουργό Αμυνας θα κάνεις τον Καμμένο;» τον ρωτάω, έχοντας διαβάσει τις σχετικές διαρροές.
– «Δυστυχώς» μου απαντάει με μια γκριμάτσα.
Στο ίδιο μοτίβο ακολουθεί και η καταγραφή των πρώτων προβληματισμών της: «Η συζήτηση με έχει προβληματίσει και ανησυχήσει. Αισθάνομαι ότι οι επιλογές γίνονται με ελαφρότητα και χωρίς σχεδιασμό ή με σχεδιασμούς που δεν έχουν ποτέ συζητηθεί σε οποιαδήποτε συλλογική διαδικασία».
Για το παζάρι σχετικά με το υπουργείο Δικαιοσύνης αναφέρει:
– «Μπορώ να αναλάβω τη Δικαιοσύνη, την οποία, όπως γνωρίζεις, έχω προετοιμάσει όλον αυτόν τον καιρό ως αρμόδια για την Κοινοβουλευτική Ομάδα».
– «Δεν είναι για σένα το υπουργείο Δικαιοσύνης. Είναι το 7ο τη τάξει υπουργείο» μου λέει.
– «Δεν με νοιάζει και αν είναι το 17ο, είναι το πρώτο πεδίο της πολιτικής μας δοκιμασίας» του λέω.
Η πρώτη νύξη Τσίπρα για την Προεδρία της Βουλής τη βρήκε απροετοίμαστη: «Αμα θέλω να τους τρελάνω όλους, θα κάνω εσένα Πρόεδρο της Βουλής» λέει τότε. Είναι κάτι που δεν είχα ποτέ σκεφθεί και ούτε εκείνη την ώρα περνάει από το μυαλό μου και δεν αντιδρώ καν σε αυτήν τη φράση.
Πού καταλήγει έπειτα από όλα αυτά η Ζωή Κωνσταντοπούλου; «Το συμπέρασμα – αποφαίνεται –συνάγεται αβίαστα, έναν χρόνο μετά, και με δεδομένα όσα μεσολάβησαν: η επιλογή μου για την Προεδρία της Βουλής ήταν ο τρόπος που απεργάσθηκε ο Α. Τσίπρας προκειμένου αφενός να εξασφαλίσει ότι δεν θα αναλάμβανα το υπουργείο Δικαιοσύνης και, επομένως, δεν θα αναλαμβάνονταν οι αναγκαίες πρωτοβουλίες αρμοδιότητας του υπουργού Δικαιοσύνης ούτε για την υπογραφή της εκτέλεσης της Απόφασης για τις Γερμανικές Οφειλές ούτε για τη νομοθεσία κατά της διαφθοράς, της διαπλοκής, της ευθύνης υπουργών. Είναι πρόδηλο ότι, έχοντας στο μυαλό του το “πρότυπο” διακοσμητικών Προέδρων της Βουλής, θεώρησε ότι με αυτή την πρόταση απλώς με τοποθετούσε σε μια τιμητική θέση ψυγείου…».
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
tanea
αφήστε ένα σχόλιο