Οι Διαταραχές Πρόσληψης Τροφής, είναι ένα φλέγον ζήτημα της σημερινής εποχής, καθώς πλήττει πολλά άτομα, κυρίως γυναίκες, με σημαντικές επιπτώσεις, συχνά απειλητικές για τη ζωή. Ωστόσο, πολλές φορές αναζητείται λύση που θα είναι μόνιμη και δραστική, χωρίς να συνυπολογίζεται η αιτία ή οι αιτίες που προκάλεσαν αυτή τη διαταραχή. Παρακάτω, θα περιγραφούν μερικές πιθανές αιτίες εμφάνισης της συγκεκριμένης νόσου και επικρατούσες παρεμβάσεις.
Αρχικά, ενοχοποιούνται γενετικοί παράγοντες, αφού όπως φαίνεται από έρευνες, μέλη της ίδιας οικογένειας τείνουν να εμφανίζουν συχνότερα αυτή τη διαταραχή. Ο υποθάλαμος, φαίνεται να εμπλέκεται επίσης στην αιτιολογία των διαταραχών πρόσληψης τροφής, αλλά και ο ρόλος της σεροτονίνης και ντοπαμίνης, χωρίς ωστόσο να έχουν γίνει πλήρως αποδεκτές. Επιπλέον, οι κοινωνικοπολιτισμικοί παράγοντες, κατηγορούνται από πολλούς ως υπαίτιοι της νόσου, αφού υπάρχει έντονη ενασχόληση με το λεπτό σώμα, όπως π.χ. από τα ΜΜΕ και το στίγμα που συνοδεύει τους υπέρβαρους ανθρώπους, συμβάλλει στην ήδη υπάρχουσα άσχημη ψυχολογία του πάσχοντα.
Οι ψυχοδυναμικοί ερευνητές, υποστηρίζουν πως οι διαταραγμένες σχέσεις γονέα- παιδιού ευθύνονται για την εκδήλωση της διαταραχής, αλλά και κάποια χαρακτηριστικά της προσωπικότητας του ατόμου, όπως η τελειομανία. Επιπλέον, στα άτομα με διαταραχές στην πρόσληψη τροφής, εντοπίζεται υψηλό ποσοστό ιστορικού σεξουαλικής και σωματικής κακοποίησης, παρόλα αυτά, οι συγκεκριμένοι παράγοντες δεν συνδέονται αποκλειστικά με την εμφάνιση της συγκεκριμένης διαταραχής. Τέλος, οι γνωστικοί- συμπεριφορικοί ερευνητές, εντοπίζουν ως αιτίες, τη δυσαρέσκεια που αισθάνεται το άτομο για το σώμα του και την έντονη ενασχόληση με τη διατήρηση του λεπτού σώματος.
Αναφορικά με τη θεραπεία, η κύρια νευροβιολογική θεραπεία είναι η χρήση αντικαταθλιπτικών και, αν και τα φάρμακα είναι αποτελεσματικά ως ένα βαθμό, το ποσοστό αποχώρησης από το πρόγραμμα είναι υψηλό και η υποτροπή είναι συνηθισμένη, όταν ο πάσχον σταματήσει την αγωγή. Η νοσηλεία είναι πολλές φορές απαραίτητη, προκειμένου να μειωθούν και οι ιατρικές επιπλοκές της διαταραχής. Η πιο διαδεδομένη παρέμβαση είναι η γνωστική- συμπεριφορική και επικεντρώνεται στην αμφισβήτηση των κριτηρίων που θέτει η κοινωνία αναφορικά με την ελκυστικότητα της εξωτερικής εμφάνισης, στην αμφισβήτηση πεποιθήσεων που ενθαρρύνουν το σοβαρό περιορισμό της τροφής και στην ανάπτυξη φυσιολογικών διατροφικών συνηθειών. Τα αποτελέσματα της συγκεκριμένης παρέμβασης είναι ενθαρρυντικά, τόσο βραχυπρόθεσμα όσο και μακροπρόθεσμα. Συμπληρωματικά, θα μπορούσαν να λειτουργήσουν και ψυχοδυναμικές παρεμβάσεις, κυρίως για την αναζήτηση και επίλυση των αιτιών εμφάνισης της διαταραχής.
Κουρτίδου Μαρία, Ψυχολόγος, mariakourtid@hotmail.com
αφήστε ένα σχόλιο